Ne prihvatiti gubitak slobode i ne ostavljati junačke kosti da se nad njima neprijatelj sveti – bile su osnovne misli i cilj sarajevskih Srba nakon zaključivanja dejtonskog mira, kojim je šest odbranjenih sarajevskih opština pripalo pod muslimansku, odnosno vlast Federacije BiH.
Nisu sarajevski Srbi imali Arsenija Čarnojevića da ih povede ka slobodi nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma. Odluku su donijeli sami.
Desetine porodičnih i pojedinačnih odluka brzo se pretvorilo u jedinstvenu odluku srpskog naroda sjeverozapadno od Sarajeva, da napusti odbranjena ognjišta i krene u neizvjesnost, ali kao slobodni ljudi i Srbi.
Tadašnji srpski vjerski i politički lideri na početku su poručivali da Srbi treba da ostanu na svojim imanjima. Ubrzo su shvatili da je to nemoguće i da je narod donio odluku bez ikakvih zborova, zasjedanja, skupova, skupština i saborovanja.
Donesena je usmeno i tako prenošena od kuće do kuće, od domaćina do domaćina, od glave do glave. Dobila je plebiscitarnu podršku i Srbi su sa područja Srajeva u kolonama krenuli kroz mećavu, studen i smetove ili zaleđenim ratnim drumovima ka slobodi u novim granicama Republike Srpske, nacrtanim u Dejtonu.
Te granice su nažalost umnogome odstupale od onih granica koje su Srbi iz Sarajeva četiri godine sa puškom branili i odbranili, odbivši 36 ofanziva. U tim novim granicama oni su ostali izvan okvira Republike Srpske.
I nastupio je egzodus. Prvo pojedinačni odlasci, a kasnije su se svakodnevno srpske kolone kretale prema Romaniji i slobodi. Organizovano je i dislociranje fabrika i drugih materijalnih dobara sa tog prostora.
Nakon početnog bezuspješnog ubjeđivanja naroda da ne iseljava sa svojih vjekovnih ognjišta, vlasti su kasnije obećavale pomoć za iseljavanje i ona je pružena, ali je prilično zakasnila i mnogi nisu osjetili to “dobročinstvo”.
Pojedinačne odluke pretvorile se u kolektivnu
Odluku o napuštanju vjekovnih ognjišta zarad slobode preživjelog srpskog stanovništva Ilijaša, Vogošće, Ilidže, Hadžića, Rajlovca i Grbavice nisu donijele nadležne republičke institucije niti neka od opštinskih skupština.
Odluku su donosili preživjeli ratnici i njihove porodice te porodice poginulih i druge, koje nisu željele čekati gubitak slobode i postati građani drugog reda, te doživljavati torture kakve su doživjeli Srbi koji su na početku rata ostali u Sarajevu.
Desetine hiljada takvih pojedinačnih i porodičnih odluka se pretopilo u jednu zajedničku, a to je sloboda.
Krenuo je spontani egzodus više od 120.000 Srba i odvijao se oko tri mjeseca po izuzetno hladnom i snježnom vremenu, kroz oluje, zametenim i zaleđenim putevima, prtinama i bogazama.
Da sloboda nema cijenu – bio je jedinstven zaključak srpskog stanovništva, iako nije provođen nikakav plebiscit o donošenju odluke. To je jedinstvena odluka u svijetu da se na kraju rata napušta odbranjeno i prenose posmrtni ostaci, odnosno, kako kaže epska pjesma: “Svete bijele kosti i vita rebra izlomljena” srpskih ratnika.
Rijetki su bili pojedinci koji su drugačije mislili i odlučili da ostanu.
I oni su se kasnije pokajali jer su, po sopstvenim svjedočenjima, doživljavali razne neprijatnosti, ispitivanja, saslušavanja, pritvaranja, torture, batinanja i pljačku imovine, koja još traje.
Izvaditi posmrtne ostatke poginulih srpskih junaka iz grobova i prenijeti ih na teritoriju Republike Srpske bila je odluka čijoj se realizaciji odmah pristupilo. Po seobi mrtvih, sarajevski egzodus je jedinstven u svjetskoj istoriji. Kolone sa kovčezima poginulih srpskih boraca išle su preko Trebevića i Romanije.
Kosti junačke nisu ostavljene da se nad njima neko sveti i iživljava.
Nenadoknadiv je životni ambijent
Sarajevski Srbi su, odlučni da ostave vjekovna ognjišta i imovinu koju su generacije sticale, zarad slobode krenuli u stambenu i ekonomsku neizvjesnost po nevremenu, hladnoći i kočićevski rečeno “kroz mećavu”.
Ostavili su Srbi iz Sarajeva i svoj životni ambijent, koji je nenadoknadiv i koji niko od njih nigdje nije mogao naći. Odlazili su na razne strane Srpske, Srbije, a kasnije i dalje.
Izgubljene su porodične veze, prekinuta su vjekovna komšijska poznanstva i solidarnost, nestali su običaji, kulturno nasljeđe i sigurnost koju daju rodno ognjište i familijarni korijeni na porodičnim imanjima.
Išlo se u neizvjesnost, u krajeve gdje su drugačija klima, običaji, način življenja, dijalekt, i u materijalnu neizvjesnost.
Shvatili su Srbi iz Sarajeva, nakon četiri ratne godine, da je sloboda preča i vrednija od svega i ostavljali su svoj zavičaj praćeni snježnim vijavicama i zimskom hladnoćom, koju je još većom činilo saznanje da odlaze negdje gdje nemaju svoju toplu sobu i svoje rođake i komšije…
Nevrijeme, studen u prirodi i srcima i zaleđeni ratni putevi još više su usložnjavali i otežavali napuštanje zavičaja i smještaj u devastirane kuće, zaleđene podrume, u šupe i razne pomoćne objekte ili škole, koje su davno ostale bez đaka.
Sav raspoloživi napušteni i devastirani stambeni fond u Srpskoj bio je useljen Srbima, koji su na početku ili u toku rata izbjegli sa prostora pod muslimansko-hrvatskom kontrolom.
Iscrpljeni četvrogodišnjim ratom sarajevski Srbi su ostavljali svoje tople, udobne i u ratu odbranjene kuće i stanove i kretali u potragu za bilo kakvim prostorom u koji bi unijeli peć i naložili vatru da spasu čeljad od smrzavanja.
Tadašnji predsjednik ilijaške opštine je smijenjen kada je od republičkog političkog vrha tražio da odredi lokaciju i da mu obezbijede hiljadu mrtvačkih kovčega, gorivo i kamione da evakuiše desetkovano stanovništvo i poginule iz te opštine, koja je u ratu preživjela ogromne ljudske gubitke.
Zajedničke kolone naroda i ratnika na zaleđenim drumovima
Ostajali su topli domovi i pripremljeni ogrev, kao i stočna hrana, a dolazilo se u hladne, memljive zidine, a drva da se naloži vatra nije bilo. Stoka je prodavana nakupcima u bescijenje i odvožena u Kiseljak koji je bio pod vlašću Hrvata.
Mnoge komšije, rođaci, kumovi, prijatelji i saborci su se tada rastali krenuvši u neizvjesnost na različite strane i u razne sredine i više se nikada nisu susreli i vidjeli, a mladost i najljepši dio života zajedno su proveli.
Čežnja, nostalgija, nedostatak najbližih i najvoljenijih te teški uslovi života doveli su do pojave raznih bolesti.
Došlo je do iznenadnog prijevremenog umiranja velikog broja učesnika januarskih i februarskih kolona, koji su gazeći smetove krenuli od Čekrčića, Ilijaša, Hadžića, Kobiljače, Ilidže, Rajlovca, Vogošće, Semizovca i Nišića preko Visojevice i Ozrena do najbližeg zaleđenog asfaltnog puta u Sumbilovcu i Podromaniji.
Tu su se rastajali i kretali na razne strane samo s jednim ciljem, a to je – sloboda, ostavljajući sve što su oni i generacije predaka stvarale.
Ovih dana obilježava se 27 godina od egzodusa Srba iz sarajevskih opština služenjem parastosa i održavanjem kulturno-duhovnih akademija u nekoliko gradova u Srpskoj, gdje je utočište našao i ostao najveći broj Srba iz sarajevskih opština i doline Bosne i Stavnje, te srpske opštine Olovo.
Sarajevski egzodus se ne smije zaboraviti!
Obilježavanje i sjećanje na tu srpsku golgotu počelo je tek kada su se navršile dvije decenije od tih događaja.
Ti skupovi i evociranje uspomena, te stav javnosti o tim teškim i sudbonosnim danima srpskog naroda sa prostora Sarajeva, tek pri obilježavanju dvadeset godina od egzodusa, pokazali su koliku žrtvu su oni podnijeli, koliki značaj njihova seoba ima za srpsko zajedništvo i shvatanje srpskog naroda šta znači sloboda i da ona nema cijenu.
Hvala svima koji su tada pružili podršku i utočište hiljadama sarajevskih domaćina. Oni su odjednom postali beskućnici, jer se nisu htjeli odreći svoje vjere, porijekla i slobode da bi živjeli obespravljeni na svojim ognjištima.
Neka je vječna slava preminulima, a živi neka sa ponosom pričaju kroz kakvu su golgotu prošli da bi sačuvali identitet i slobodu i da bi živjeli sa svojim narodom u Republici Srpskoj, koja je jedina garancija slobode Srba sa lijeve strane Drine.
Srpska pokoljenja, koja dolaze, treba da znaju da nismo željeli da budemo građani drugog reda, da smo ostavili vjekovna ognjišta i komfor, koji je obezbjeđivalo sve što su generacije naših predaka stvarale, i krenuli smo za slobodom koja nema cijenu.
Sarajevski Srbi žrtvovali su sve, ali su sačuvali obraz, ponos i uzdignuta čela krenuli u neizvjesnost, znajući da nisu obrukali pretke i da se neće postiditi pred potomcima jer su junački ratovali i nisu poklekli u odbrani svojih ognjišta i svog naroda, uprkos ogromnim žrtvama u 36 odbijenih neprijateljskih ofanziva.
Nažalost, naš egzodus još nije završen i još mnogi žive u teškim uslovima, a o posljedicama po zdravlje i natprosječnoj smrtnosti nakon egzodusa, te pojavi malignih bolesti kod stanovništva u čijoj su blizini padale NATO bombe, niko nema podataka, ali se pouzdano zna da su oni zabrinjavajući.
Sve ove traume skratile su živote populaciji sarajevskih Srba koja je doživjela egzodus, a mnogi se bore sa raznim bolestima nastalih kao posljedica ratnih trauma i poratne neizvjesnosti i siromaštva, kao i neadekvatnih uslova za život u devastiranim objektima.
“Da li će sloboda umjeti da pjeva kao što su sužnji pjevali o njoj”?
(srna)
