Selo Mrtvica na razmeđu opština Lopare i Brčko zbog svog naziva moglo bi biti metafora države u kojoj žive ljudi čija vjera u bolje sutra polako odumire, a život porodice Marković iz tog sela, slika je onog dijela društva, koje je u poslijeratnom haosu, dotaklo samo dno. Porodicu Marković u Mrtvicama čine tri demobilisana borca, od kojih je jedan odlikovan zlatnom medaljom za hrabrost, i njihova stara i bolesna majka.
U selu Mrtvica na razmeđu opština Lopare i Brčko, u dvorištu porodice Marković, ni mrvica nade u bolje sutra. Tri udžerice u koje su se članovi ove porodice rasporedili, kao da su formirale neki trougao mraka i propadanja.
U ovoj, malo većoj kući, bez poda, bez vode a od juče i bez struje, bez trunke svjetlosti, bez jednog zida, sa jednim od sinova živi bolesna majka i supruga četiri demobilisana borca. Muž joj je, priča za BN televiziju, preminuo prošle godine od bijede, siromaštva i tuge. U Mrtvici od života, kaže, i ona još samo čeka da umre.
Preko puta njene udžerice, jedna još manja i trošnija. U njoj živi sin Dragomir, odlikovani borac Republike Srpske. Kao ni Goran koji živi s njom, ni Dragomir nije želio pred našu kameru.
Borac je sa ovog bojnog polja ogoljavanja života, pobjegao. Udžera, neuslovnija od svakog tora, u kojoj se, da zasija, upinje, zlatna medalja za hrabrost, slika je samog rata i svog njegovog besmisla. Besmisla u kojem je najmlađi brat, Jevto, postao psihički bolesnik i jedini skupio snagu da progovori.
I poslije ovakvih slika raspadanja života, biće komentara da su tri sina mogla bolje da se snađu. Stvar je u tome da ne mogu svi da se snađu, da ljudi ponekad prosto stanu, izgube se, polude… U normalnoj državi, dobiju pomoć, u našoj, žive ovako, zaboravljeni od svih osim od ove bijele mace koja im “prelazi put”, za sreću.
Broj telefona za pomoć ovoj porodici je +387 66/978 – 130
(rtvbn.com)
